அனுபவப் பாடங்கள்

அனுபவம் என்ற போதி மரத்தின் கீழ் தோன்றிய எண்ணங்கள் சில:

**  தன் கோபத்திற்கு வடிகாலாக குழந்தையை அடிப்பதை விட கோழைத்தனம் வேறெதுவுமில்லை

**  தன்னிடம் இல்லாத ஒன்று பிறரிடம் இருப்பதைக் கண்டு பொறாமைப் படாத மனம் யாரிடம் இருக்கிறதோ அவருக்கு எப்போதும் சந்தோஷம் நிலைத்திருக்கும்

** யாரிடமும் உதவி என்று போய் நிற்காமல் இருப்பதும், தன்னால் முடிந்ததைப் பிறருக்கு செய்வதும் உறவுகளை பலப்படுத்தும்

 

** எப்போது தேவையோ அப்போது நமக்கு நெருங்கியவரிடம் உதவி கேட்பதில் தவறேதும் இல்லை

 

** நம் குழந்தையை வளர்க்கும் போது தான் நம் பெற்றோர் நம்மை எவ்வளவு 'அரும்பாடு' பட்டு வளர்த்திருப்பர் என்று உணர்கிறோம்.   இன்னுமொரு குழந்தையை பெற்ற பிறகு தான் அவர்கள் நம் சகோதர, சகோதரிகளை ஒரே கண்ணோட்டத்தில் தான் பார்த்தார்கள் என்றும் உணர்கிறோம்.  நாம் உணரும் போது பெரும்பாலும் அவர்கள் நம்முடன் இருப்பதில்லை என்பதே வேதனையான விஷயம்

 

** ஒருவன் எல்லோருக்கும் நல்லவனாக இருக்க முடியாது, ஆனால் அதிகம் விரோதிகளை சம்பாதிக்காமல் இருப்பது அவ்வளவு கடினம் அல்ல

 

** உறவுகள் மிக முக்கியம்.   உறவுகளை பாதுகாக்க பல நேரங்களில் மன்னிப்பு அவசியமான ஒன்றாகிறது,   "குற்றம் பார்க்கின் சுற்றம் இல்லை"   

Q & A (unconnected)

Question

 

My father addresses my husband as "Sir" who is less than half of his age.  But he addresses my sisters-in-law who are older than my husband as "nee vaa po".

My MIL addresses my elder brothers as "vaango/pongo" and when she talks to my oldest sister she says "eppadi ma irukke?

 

Ain't we too far from 33%?

 

Answer

 

When I was pregant with Chinnu, I got pampered by my own self from the moment I saw two pink lines on the HPT kit.  Healthy diet, protein rich food, fruits and vegetables, almonds and milk with saffron, was careful with every activity - walking, sitting and changing positions.   Sometimes enjoyed only eating and not concerned about making meals.

 

With Chinchu's pregancy, not even an extra cup of milk;  Any left over saffron bought during the first pregnancy was continued to be ignored. I had completely normal diet.  No precaution such as avoiding heavy lifting (I used to lift Chinnu even when I was close to 40 weeks).  And the top of all was to start working again.

 

Perhaps that is why parents always have a soft corner for the younger ones.

 

 

Thank God I am NOT an atheist

There is always a question within me about the existence of God - especially during tough times. I asked my pious father "When a man is leading a happy life, when he acts as per his conscience, when he does not indulge himself in immoral activities what is the need for him to pray to the Almighty everyday?". He responded "Man does not have the privilege to choose to be born as a human, he could have been a cockroach that lives happily in a toilet or could have been a bird that eats what is spilt out by humans. He, for the very reason of having been born as a human must offer his prayers and express gratitude to the super power". I remembered Avvayyar's (personified by KB Sundarambal) "Koon, Kurudu, Sevidu, Pedu neengi pirathal arithu".

With Chinchu's addition to the family, every moment is spent appreciating the greatness of the Lord. Be it the fetus growing in the womb - its development, ultimate safety and nourishment or the technical advancements to see the growing baby in the uterus or the way the baby plans to come to the world - what an architect He is - everything He designed is flawless!!

The wonders do not stop here. A newborn who can not say a word gives different cries for different needs. "I am hungry", " I peed / pooped", "I am feeling hot / cold" - each requirement is associated with a designated cry. And how does a mother depict it accordingly - God only knows! And the body clocks of the mother and baby are so much synchronised that when the baby feels the need for assistance, the mother comes to the rescue even when she is deep asleep. A slightest move or a very mild grunt of the baby often awakens the mother almost immediately.

How can I not mention about nursing, the most wonderful part of motherhood. It brings such a bonding between the baby and the mom for sure apart from the other health benefits. Who is going to explain why a mother's breast feels full and how does she gets a tingling sensation in her breasts exactly at the same time when the baby is hungry?

How did the big brother accept the sibling? Chinnu is so possessive of us - he would not let us cuddle other kids in front of him. I was much surprised to see him looking at the bassinet where his tiny brother was sleeping in the hospital room while still holding a smile on his face. It was such an emotional moment when he said "It's okay thambi, it's okay" when his little brother cried. Should not one keep thanking God for giving us a family?

தாய்க்கு ஒன்று சேய்க்கு ஒன்று

மெலிந்த உருவமில்லை
மயக்கும் பருவமில்லை
உயரமில்லை
தக தக தங்க நிறமில்லை
பூனைக்கண் இல்லை
போலியாய்ப் பொருந்தும் மேக்கப் இல்லை
ஆனாலும்
நீ தான் என் உலக அழகி -
உன் நிழற்படம் காணும் போதெல்லாம் உணர்கிறேன்.

அம்மா -
என் பெயரை விடவும் இனிமையாய் இருக்கிறது
இந்த வார்த்தை
நீ என்னை விளிக்கின்ற போது.

தந்தை தாய் இருந்தால்

ஆங்கிலத்தில் oxymoron என்று ஒரு சொல் இருக்கிறது. இதற்கு "முரண்பட்ட கருத்து" என்று பொருள் கொள்ளலாம்.  சமீபத்தில் என்னைக் கவர்ந்த அப்படிப்பட்ட ஒரு விஷயம் திருமதி அருணா சாய்ராமின் இந்த பாடல்.

இப்போதெல்லாம் கச்சேரிகளில் தமிழ்ப்பாட்டு பாடும் முன் அந்த பாடல் கருவை ஒட்டி ஏதாவது ஒரு விருத்தம் பாடுவது கடைப்பிடிக்கப்படுகிறது.  

பெரும்பாலும் அருணா சாய்ராம் மற்றும் ரஞ்சனி-காயத்ரி சகோதரிகள் இந்த ஸ்டைலைக் கடைப்பிடிக்கிறார்கள்.  (கன்னடப் பாடல்கள் பாடும் வித்யாபூஷணா அவர்கள் பல காலமாக இந்த முறையில் பாடுகிறார்) 

இதில் முதலில் பாடிய விருத்தம் வள்ளலார் இயற்றியது.  பின்னால் வரும் பாடல் யாருடையது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இரண்டையும் இணைத்துப் பாடிய அருணாவிற்கு ஒரு சபாஷ்! 

"உலகில் தாயன்பிற்கு இணையானது என்று ஒன்றும் இல்லை.  அப்படிப்பட்ட தாயே தன் குழந்தையை மறந்தாலும் கூட  சிவனே நான் உன்னை மறக்க மாட்டேன்"  என்று சொல்லிவிட்டு, அந்த சிவனைப் பார்த்து "உனக்கு ஒரு தாய் தந்தை இருந்தால் இப்படி எல்லாம் அல்லல் நேர்ந்திருக்குமா? எனக் கேட்பது, தெய்வத்தைக் காட்டிலும் பெற்றோரே முதன்மையானவர் என்பதை ரசமாகத் தெரிவிக்கிறது. 

ஒரு விஷயத்தை நேரடியாக சொல்வதைக் காட்டிலும் இப்படி ஒரு நயமாக, சுவையாக சொன்னால் நன்றாகத் தான் இருக்கிறது!

What a way to get connected to my hometown?

Well,  I am down with conjunctivitis better known amongst locals as Madras-eye.  It started with my left eye last week and after 5 days it was passed on to the right eye also at the time when I was thinking about "oru kannil konjam vali vanda pothu maru kannum thoongiduma??".  Now, after a week, left eye is getting better and I have to wait and see how soon the right eye recovers. 

I am not quite sure how I got it; about 3/4 weeks ago, saw a notice on Chinnu's school that a child was infected with this bacterial infection not having any other hint as to where was it going on.  Thank God, so far it is only me in this household - the father, son duo are safe.

After seeing myself in the mirror I am thinking should we start to term it as "Captain-Eye" than "Madras-Eye"?

PS: Happy 2nd Anniversary my blog.  I hope I keep you alive for the years to come!!!

An American inspiration

"Nil nisi bonum", a famous Latin phrase translates to "Do not speak ill of the dead".  While not talking bad about the deceased is a good act, is it not noble to count on the positives and take time to think of the good moments spent with the deceased?  Especially of the one who is not from the same bloodline but just a co-worker.

I came to know that one of the (American) colleagues of us was battling with cancer for a couple of months and he passed away 2 weeks ago.  His boss sent an email conveying his departure and subsequently he wanted to spend some time to talk about the good nature of the person.  Really moved by this nature of the Western.

We are learning and implementing a variety of western culture - from Spaghetti to Macaroni, from capri to leggings, from free hair to artificial nails, from Metallica to flash mobs, don't we miss the humanity, honesty and integrity that exist in abundance here?  I guess West is not just GMT-5 hrs, it is still in the Thretha Yuga phase; kali is yet to hit this place.  Long live America, just this way!!!