அமுதே தமிழே அழகிய மொழியே

இயற்கையாகவே நான் ஒரு நல்ல கவிதை ரசிகை.  நான் ரசித்த ஒரு சில பாடல் வரிகள் இங்கே...

அத்திக்காய் காய் காய் - விவரம் தெரியாத வயதில் கேட்ட போது பிடிக்கவேயில்லை.  இப்போது கவிஞரின் திறமையை மெச்சுகிறேன்.

முருகன் என்றால் அழகன் என்று தமிழ் மொழி கூறும்
அழகன் எந்தன் குமரன் என்று மனமொழி கூறும்

தன் குழந்தை அழகாக இருக்கிறதே என்று மனதுக்குள் மட்டும் வியக்கும் வார்த்தைகள்.

பொன்னொன்று கண்டேன் பெண்ணங்கு இல்லை -  அண்ணனின் நிலையையும் தம்பியின் நிலையையும் நன்றாக விளக்கியிருப்பார் கவிஞர்.

உடலுக்குள் எங்கே உயிருள்ளதென்பதும் உயிருக்குள் காதல் எங்குள்ளதென்பதும்  - காதல் மட்டுமல்ல, உண்மை, நேர்மை, கருணை, கோபம், பொறாமை இதெல்லாம் கலந்த attitude எங்குள்ளது என்று நாம் எல்லாருமே அதிசயித்திருப்போம்.

கண்ணாடிக்கு விளக்கம் தரும் (புதுப்) பொண்டாட்டியின் "அதில் என்னைக் காண்கிறேன், அது உன்னைக் காட்டுதே"

ஒவ்வொரு பற்களிலும் சிரித்தேன்.  இலக்கணப்பிழை இருந்தாலும் இதைவிட சந்தோஷத்தை எப்படி வெளிப்படுத்துவது?

விடியல் வந்த பின்னாலும் விடியாத இரவு எது?  பூ வாசம் வீசும் உந்தன் கூந்தலடி
இவ்வுலகம் இருண்ட பின்னும் இருளாத வானம் எது? கதிர் வந்து பாயும் உந்தன் கண்களடி

இரு எதிர்மறையான விஷயங்களை ஒரே பொருளுக்காகக் கையாண்டதற்காக கவிஞருக்கு ஒரு "ஓ".

இதே வரிசையில் இன்னொன்று -

சித்திரை மாதத்தை நான் நனைத்து கோடையில் உனக்கொரு குளிர் கொடுப்பேன்

மார்கழி மாதத்தை நான் எரித்து முன்பனிக் காலத்தில் அனல் கொடுப்பேன்

வானமகள் நாணுகிறாள், வேறு உடை பூணுகிறாள் - என்ன ஒரு உவமை? ரஜினி பாணியில் சொல்ல வேண்டுமென்றால் "ஹாட்ஸ் ஆஃப்"

கவிதைக்கு பொய் அழகு - உண்மை உண்மை.  கவிதையே அழகு.

இது குழந்தை பாடும் தாலாட்டு - இதை மாதிரி பாடல் எனக்கு தெரிந்து இது ஒன்று தான்.

வளையாத மூங்கிலில் ராகம் வளைஞ்சு ஓடுதே - அற்புதமான கையாளல்.

இது தவிர இரு ஹைக்கூ கவிதைகள் எங்கோ படித்தது, இன்னும் நினைவில் -

கதவைத் திறந்து வை
யார் வருகிறார்களோ இல்லையோ
காற்று வரும்


எதைக் கேட்டாலும் வெட்கத்தையே தருகிறாயே
வெட்கத்தைக் கேட்டால் என்ன தருவாய்?

இன்னும் சில, இன்னொரு இடுகையில்...

Mommy Blues

I sense an adrenaline rush when I wake up in the morning, I am not able to eat my breakfast, I feel I would throw up and I am able to decipher what my grand-aunt used to say on those days- "sankata aagathe" which means "there is an unexplainable trouble".  Do you think it is morning sickness?  It feels exactly like it but it is not so.  This is called "leaving your child with another caregiver" sickness.  Perhaps I must add "for the first time".

Chinnu goes to a daycare for a few hours in a week.  Now, after 2/3 visits, he starts whimpering from the moment he puts his shoes on.  And he screams when I get out of the place.  My heart stops pounding every time I leave the place and I forcibly exit myself from there not to see him cry.  Ultimately he settles down after 10 minutes and enjoys his stay but those 10 minutes have to PASS THROUGH; not for him but for me.

I felt too disturbed yesterday when he shed tears and I wanted to tell my mom how troubled I was.  For the umpteenth time I felt the void created by her and with a heavy heart I went to the fitness center to engage myself.  I met a friend who is a mother of two kids.  She heard from me about my worry and told me "after 3 years from now, he is not going to turn back to you...thats what happened to me...it is finally me who was upset and they were happy to go to school".

I was thinking that my communication with my amma was one-way but it was not.

On the lighter side of it, here is a sample of what he has been doing there.  And a post class conversation between us goes like this -

Me: What did you do at *** place today?
He:  A FOL Apple
Me: B For?
He: B FOL Dog
Me: C For?
He: C FOL Ball